[เพ้อเจ้อ] มัตสึอิ เรนะ SKE48 ซทสึเกียวคอนเสิร์ต in โตโยต้าสเตเดียม ~2588DAYS~

ชื่อยาวชิบหาย มาพิมพ์เองถึงรู้สึกว่ายาวมาก….

ความจริงหัวข้อนี้ควรจะเขียนทันทีหลังจากกลับมาแล้วอ่ะนะ แต่ในใจนี่ยังอึมครึมพิลึก คลิปข่าวยังไม่กล้าดูเลยไม่ได้เขียนซะที555555555 (อ้างไปเรื่อย ขี้เกียจนั่นแหละ….)

จองตั๋วตั้งแต่เมื่อไรนะ? จำไม่ได้ล่ะ แต่คิดจะจองตั้งแต่มีประกาศจัดคอนฯ ถามว่าพร้อมมั้ย ก็ไม่ แต่ทุกอย่างบนโลกมักเป็นแบบนี้เสมอ มักจะมาตอนที่เราไม่พร้อม เราก็ไม่จำเป็นต้องเตรียมความพร้อมใด ๆ ในการติ่ง ปล่อยไปตามอารมณ์และสถานการณ์ *เก๊กหล่อ*

ส่วนตัวไม่ถนัดรีวิว แต่ถนัดเพ้อเจ้อ เดี๋ยวดีวีดีออกก็ได้ดูแหละนะ ฟังเราเพ้อเจ้อไปก่อน♥

จะเล่าทั้ง 2 วันในเอนทรี่นี้เลย พอดีขี้เกียจแบ่ง 55555555555555555555555555

***คำเตือน : โคตรยาว กรุณาเตรียมใจไว้ล่วงหน้า

---

วันที่ 29 สิงหาคม 2015 : คอนเสิร์ตวันที่ 1

พ้อยต์วันนี้ที่ทุกคนรอดูก็คือมีช่วงที่อนุญาตให้ถ่ายรูปได้ เป็นโปรเจคท์ที่เมมเบอร์และทีมงานพากันเค้นหัวคิดเต็มที่ว่าทำยังตั๋ววันนี้ถึงจะขายออก…..(โถว) ลงเอยด้วยการเปิดให้ถ่ายรูป แม้จะเป็นแค่ช่วงสั้น ๆ และใช้แค่กล้องมือถือเท่านั้นก็ตาม

ตั๋ววันนี้ฮาร์ดเซลล์หนักมาก มัตสึเระทวีตสปอยล์รัวว่ามีนู่นนี่เซ็ตลิสท์ไม่เหมือนกันนะ! ถ้าคิดว่าโกหกก็ต้องมาดูนะ! เห็นแล้วเอ็นดูแรง เปิดขายจนจะถึงวันคอนอยู่ล่ะ กว่าจะส่งเมลมาให้ปริ๊นท์ตั๋วได้
ก็วันที่ 27 ตอนดึก ตอนแรกก็แอบคิดว่ามันจะขายยันเช้าวันคอนเลยมั้ย…. พอดีวันที่ 28 ไปปล่อยความติ่ง
แถวโตโยฮาชิบ้านมัตสึเระเลยได้ปริ๊นท์ตั๋วจาก 7-11 โตโยฮาชิ นี่มีเขียนไว้ในตั๋วด้วยนะ
ว่าปริ๊นท์จากโตโยฮาชิ!! ตื่นเต้น!! จะเก็บเป็นสมบัติเลย!! (ใครก็ได้พาไปเลิกติ่งที่ถ้ำกระบอกที…)

ตื่นมาตอนเช้าเปิดทวิตเตอร์เจอรูปโอตะไปต่อแถวซื้อของหน้าคอนกันตั้งแต่ 8 โมง กรี๊ดแป๊บ ….
คือคอนเล่น 5 โมง ไปก่อนเวลาตั้งสิบชั่วโมงได้ พวกพี่ไปทำไร ไปก่อม็อบกันเหรอ…. นี่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงจนสาย ๆ ก็ตัดสินใจว่า เออ ไปตอนนี้ก็ได้วะ –‘’-  ไหน ๆ ก็ไม่มีที่ไปอยู่ล่ะ สนามก็น่าจะอยู่ไกลพอตัว

แต่พอไปถึงนี่ไม่เรียกไกลพอตัวล่ะ มันไกลมาก นั่งรถไฟจากสถานีนาโกย่าไปนานมาก บ้านน๊อก 5555555555555555555555555

ตอนแรกไม่รู้ว่ามีบัส ก็เดินนนนนตากแดดจากสถานีไปจนถึงสเตเดียม น่าจะประมาณกิโลครึ่งได้ อากาศนี่กวนติงอะ ดูครึ้ม ๆ เหมือนฝนจะตกแต่แดดสาดแรงมาก ไปถึงสนามตอนเกือบเที่ยง รีบเดินไปต่อแถวซื้อของหน้าคอน (ขอโล่ความพยายามด้วยค่ะ..) คนเยอะมากกกก เยอะกว่าที่เห็นรูปจากทวิตเตอร์อีก
แต่ความดีงามของคนญี่ปุ่นคือเป็นชาติที่คุ้นชินกับการต่อแถว เขาให้ต่อก็ต่อไป ไม่มีปริปากบ่น ต่อกันเรียบร้อยไม่มีแซงคิว

ต่อไปก็ยืนอ่านใบปลิวคอนไป, เอาผ้าขนหนูที่เตรียมมากะฝนตกมาแปะหัวกันแดด, วิเคราะห์โอตะข้าง ๆ ว่าโอชิใคร, หิวก็แกะข้าวปั้นกับขนมกิน, คอแห้งก็กระดกขวดชา (ใครไม่มีน้ำไปก็มีผู้ชายขายน้ำตามแถวด้วยนะ) ทำทุกอย่างในแถวจนรู้สึกว่าตัวเองนี่ติ่งมือโปรมาก เตรียมทุกอย่างมาพร้อมโดยไม่ได้ตั้งใจ…… TvT

ตากแดดต่อแถวเป็นไก่ปิ้งนานมาก เกือบสามชั่วโมงนี่ยืนหลบแดดอยู่หลังโอตะชูริ ฟังลุงโอตะข้าง ๆ ร้องเพลงไอดอลกล่อม ระหว่างนั้นก็มีเสียงสตาฟฟ์ร้องบอกเป็นระยะว่า “xxหมดค่ะ!!” “zzหมดแล้ว!!” “เสื้อxxหมดแล้ว!!” นี่แทบจะปามือถือใส่ ต่อแถวนานมากแต่ไม่ได้ซื้อของนี่ไม่ตลกนะ 555555

สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อเสื้อ ไม่ได้ซื้อของพิเศษอะไรที่อยากได้สักกะอย่างเพราะมันหมด ได้ซื้อแค่แท่งไฟ, แพมเฟลต, ผ้าเชียร์ แล้วก็หนังสือประวัติเล่มส้ม ๆ เพราะคิดว่าคงว่างเลยกะซื้อมาอ่านรอคอนมา ปรากฏว่าเปิดแพมเฟลตบทสัมฯ 2 หมื่นตัวอักษรของมัตสึเระไปก็ไม่ว่างไปอ่านหนังสือเล่มนั้นเลย ……..ตอนนี้ยังอ่านแพมเฟลตไม่หมดเลยเนี่ย =_= นี่รวมกับที่สัมในแม็กเล่มอื่นของเดือนก็เป็นแสนตัวล่ะมั้ง มัตสึเระเขียนหนังสือได้เล่มนึงล่ะ….orz

รูปแถมจากแพมเฟลตได้โคอิชิ ตอนเดินออกจากซุ้มก็มีหนุ่มน้อยมาทักขอแลกรูป
ตอนแรกก็ไม่ได้ดูว่าตัวเองได้ใครอ่ะนะ ถือของเต็มมือเลย พอมีคนทักถึงค่อยเปิด
พอโชว์โคอิชิให้ดู ฮีก็ชะงัก “อ๊ะ โทษฮะ…” แล้วก็เดินจากไป

เฮ้ย เอ็งเลวมาก TvT

พอเรียบร้อยก็ว่าง ๆ ยังอีกสองชั่วโมงกว่าคอนจะเริ่ม นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานชูริอวดว่ามีซุ้มรูปของตัวเองด้วยก็กะเดินไปดู ในแผนที่ก็มี 4 ที่รอบสนามนะ แต่พอเดินดูจริง ๆ ก็มีแค่ 2 ซุ้มเอง มีแสตนด์มัตสึเระในแต่ละชุดที่เจ้าตัวชอบ เขียนข้อความพร้อมลายเซ็นตั้งไว้ทั้ง 2 จุด แต่จำไม่ได้ล่ะเขียนว่าไรมั่ง ….

คงต้องไปถามเด็ก ๆ พวกนี้……

ส่วนรูปชูริคาเมร่านี่ไม่ได้ถ่ายมาเพราะเค้าแปะป้ายห้ามถ่ายรูป ._. ก็เป็นรูปเมมเบอร์ในวงเล่นกัน
ซะส่วนใหญ่ นึกว่าจะมีแต่รูปคู่พรีเวดดิ้งของเขาและเธออย่างเดียวซะอีก ….

เดิน ๆ รอบสนามก็เจอป้ายอันนี้ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเป็นป้ายที่แฟน ๆ เขียนอวยพรให้ตอนงานจับมือครั้งสุดท้าย เห็นคนถ่ายรูปเต็มเลย มีบางอันที่พอมองเห็นก็อ่านไป บิ้วอารมณ์ไป บันเทิง……..

ด้วยความที่ตั๋ววันนี้พิเศษมาก นอกจากไปปริ๊นท์ที่บ้านเระซังมาแล้วยังได้ที่นั่งอารีน่าอีกด้วย ว้าว แจ่มแมวมากเลยนะจอร์จ! ค่าโมบาเมะที่จ่ายอยู่ทุกเดือนเพิ่งจะคุ้มก็วันนี้ *น้ำตา*

อันที่จริง ครั้งนี้เป็นคอนเสิร์ตของ 48 ครั้งแรกสำหรับเราเลยนะ โชว์อะไรก็เพิ่งจะเคยดูสดครั้งแรกนี่แหละ /)_(\ แต่ก็ทำตัวกลมกลืนไปกะโอตะคนอื่นได้เนื่องจากนั่งโซนหน้าคอมมาจนโปรเหมือนกัน #โบกแท่งไฟ

หลังจากต่อแถวรอเข้าคอน (ต่อแถวอีกล่ะ….) ตรวจกระเป๋า ตรวจร่างกาย ตรวจตั๋ว สตาฟฟ์มองลวก ๆ แบบพอเป็นพิธีมาก เข้าใจว่าคนเป็นหมื่น จ้องทุกอักษรคงดึกจะดึกพอดี เดินผ่านประตูสนามเข้าไปก็ได้ถุงพลาสติกสีขาวเขียนว่า SKE48 มาใบหนึ่ง ข้างในมีใบปลิว, ธงเชียร์, เสื้อกันฝน ….แบบโอ้โหว
แจกเสื้อกันฝนเลยทีเดียว เชื่อมั่นในความเป็นสาวเรียกฝนของมัตสึเระมาก 55555555

ด้วยความที่ต้องมีขวดน้ำติดตัวตลอดเวลาไปอีเวนท์ ขวดชาในมือก็ซดจนจะหมดอยู่ล่ะ
เลยเดินไปซื้อใหม่ มารู้ว่าพลาดก็ตอนที่รู้ราคาว่าชาขวดร้อยเยนตาม7-11 ในคอนขาย 350 เยน  TvT

บทเรียนที่ 1 ต้องไปกดขวดน้ำจากตู้ก่อนเข้าคอน.

ยังไม่จบแค่นั้น เนื่องจากที่นั่งเป็นอารีน่า สตาฟฟ์ตรวจตั๋วเห็นขวดชาในมือก็บอกว่า ในอารีน่าห้ามเอาขวดชาเข้าไปนะ โซนนี้เข้าได้แต่น้ำเปล่า ….ในหัวนี่มีเสียงดังก๊องงงงง ……. เฮ้ย! นี่ขวดชายังไม่แกะเลย ดูเซ่!! มันจะเอาไปทำระเบิดได้ม๊าย!

สุดท้ายก็ต้องโยนขวดชาทิ้งลงถังขยะตรงนั้น ….ฉากนี้คุ้น ๆ เหมือนตอนผ่านเครื่องแสกนสนามบินแล้วพบว่าตัวเองมีของกินในกระเป๋า orz

บทเรียนที่ 2 ที่นั่งอารีน่าไม่สามารถนำอาหารและเครื่องดื่มใด ๆ เข้าไปได้ ยกเว้น น้ำเปล่า.

ได้ที่นั่งอารีน่าบล็อก 6 – D

เห็นแล้วรีบวิ่งเริงร่าเข้าใส่เลยทีเดียว ที่นั่งอยู่กลาง ๆ ค่อนไปข้างหน้า

รู้สึกแฮปปี้มากจนกระทั่งโอตะชายตัวใหญ่ข้างหน้าลุกขึ้นยืน / เขย่งสู้

ระหว่างรอคอนเล่นก็เปิดแพมเฟลตอ่านคอลัมน์รักข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งของสาวน้อยจูรินะไปพลาง ๆ

พร่ำเพ้อว่าเป็นรักข้างเดียวของเพราะเรนะจังคิดว่าตัวเองเป็นแค่น้องสาวอยู่สิบสี่บรรทัด / ตบบ่าจูรินะแรง

ส่วนโครงการแปลในตอนนี้ยังเป็นอนาคตที่อยู่ห่างไกลออกไปนิด ๆ
อาจจะมาวันนี้พรุ่งนี้หรือวันไหนไม่รู้ได้ ถามใจตัวเองอยู่…

จนกระทั่งห้าโมงเย็น ได้เวลาคอนเริ่ม มองไปรอบ ๆ ก็พบว่าคนเยอะเต็มสนามกว่าที่คิดนะ
ถึงจะขายบัตรไม่หมดแต่คนก็มาดูเยอะมากจริง ๆ เห็นว่าประมาณ 3 หมื่นกว่าคนได้

(เก็บภาพมาจากไหนสักแห่ง….)

จากตรงนี้จะเริ่มการทวนความทรงจำ + ดูเซ็ตลิสท์ + อ่านจากข่าวไปด้วยเพื่อลงรายละเอียด

---

ธีมเวทีคอนเสิร์ตเป็นรูปเรือ สภาพเหมือนเรือกลไฟแต่รูปร่างเหมือนเรือพาณิชย์นาวีสมัยศตวรรษ 18
มีเสากระโดง ทำจอเป็นรูปผ้าใบเรือ รวม ๆ แล้วไอเดียแฟนตาซีดีนะ นึกว่าจะมาเป็นธีมรถไฟซะแล้ว…

ส่วนคำถามที่ว่าทำไมถึงต้องเป็นการออกเรือล่ะ?
แค่คำทักทายของมัตสึอิ เรนะตอนเริ่มคอนก็คงอธิบายทุกอย่างได้

“นับจากนี้คือการออกเรือของ SKE48!”

“วันนี้เรามาสนุกเริงร่าคาร์นิวัลในโตโยต้าสเตเดียมที่เฝ้ารอกันมาเนิ่นนานให้เต็มที่ไปเลย!”

เปิดด้วย Pareo wa Emerald แล้วก็ต่อด้วยเพลงซิงเกิลสนุก ๆ รัวมาก ไม่ให้พักหายใจ

มัตสึเระเกิดคึกอะไรขึ้นมาไม่ทราบ อยากอวดความกากกีฬาของตัวเองเลยท้าเด็กวิ่งแข่ง
ยามาดะ จูนะก็มาเป็นคู่วิ่งให้นาง

ทันทีที่สตาร์ท เราก็ต้องอุทานขึ้นว่า “วิ่งช้าชิบ!!!” อุทิศให้แก่มัตสึเระ……….

คือเด็กวิ่งนำนางไปในทันทีที่ออกตัวล่ะ นางยังเต่าคลานอยู่จุดเริ่มต้น……

ได้ดูการวิ่งใกล้ ๆ พอดี ประทับใจแรง………..

จนกระทั่งถึงเพลง hanabi wa owaranai ที่คาโอตันโดนรุ่นน้องสาดน้ำใส่ไม่ทันตั้งตัว

“ช่วงนี้ไม่ค่อยจะได้จุดไฟต้มมาม่า(ดราม่า)เท่าไรเลย….” นางก็เลยจุดไฟดอกไม้ไฟมันตรงนั้นเอง

คือด้วยความนั่งใกล้ตรงที่นางจุดไฟ ควันไฟก็ฟุ้งมาจนต้องปิดจมูกเลยทีเดียว……….-_-‘’

นางก็จุดเล่นอยู่คนเดียวจนกระทั่งรุ่นน้องมาสาดน้ำใส่ เฮฮาทั้งสนาม

มารู้ทีหลังจาก MC ว่านางไม่รู้เรื่องมาก่อน

“ไอ้พวกเด็กเวฬ!!” – มัตสึมุระกล่าวด้วยความรัก

อัศจรรย์มากที่ฟ้าครึ้มขนาดนั้นแต่ฝนไม่ตกเลยสักเม็ด พวกนางคงนึกว่าเราจะไม่ได้ใช้ชุดกันฝนมั้ง
เลยยิงน้ำออกจากเวทีพุ่งขึ้นฟ้า แล้วตกใส่หัวเปียกกันทั้งอารีน่า เป็นพร็อพที่ควรเอาไปใช้แทนปืนฉีดน้ำวันสงกรานต์……. มันไม่ใช่น้อย ๆ นะ เปียกกันจริง ๆ …..

ตรงนี้ต้องขอสครีมความอารีน่าบล็อกนี้ มันเห็นไอดอลใกล้มากจริง ๆ เป็นที่นั่งที่ไม่เหมาะจะดูโชว์
แต่เหมาะจะส่องไอดอลและสครีมความติ่งใส่มากกว่า 555555555555555555
ใครวิ่งผ่านมาก็โบกแท่งไฟกรี๊ดใส่ทุกคน…. วันนี้มัตสึเระคือใครไม่รู้จัก DD แพร๊บ ……

จนกระทั่งเพลงที่ 11 “Doku Ringo wo tabesasete” มัตสึเระแอ๊บเด็กใส่ชุดปาร์ตี้
มาพร้อมเหล่าเด็กน้อยเคงคิวของนาง ตอนแรกก็เต้นเป็นเซนเตอร์อยู่ดี ๆ
จนกระทั่งได้แอปเปิลจากราระมากิน

“เอ๊ะ เหมือนเวลามันย้อนกลับไปเลย!”

แล้วนางก็ถอยกลับไปเต้นที่แถวหลังสุดตรงหลืบจุดสตาร์ทของนางค่ะ
เข้าใจเล่นนะ5555555555555555555555555555555

ถัดจากเพลงนี้ก็เป็นช่วงถ่ายรูปได้ประมาณ 5 เพลง เมมเบอร์พยายามขอร้องว่าช่วยถ่ายให้น่ารัก ๆ หน่อยนะ ย้ำหลายรอบมากกว่าถ้าถ่ายติดกางเกงในก็ช่วยลบด้วย TvT

คาโอตันก็ย้ำว่า อย่าเอาไปแพร่ใน SNS นะ!!

แต่คอนเลิกก็มีรูปให้พรึ่บ……

กราบขอขมามัตสึมุระซังทีนึง ต้องการลงรูปกาก ๆ เป็นภาพปลากรอบเล็กน้อย…….

ไม่เคยเอาไปลงที่ไหนเลยนะ!! (กากเกิน ไม่กล้าลง….)

โดยรวมก็เห็นในระยะประมาณนี้ ก็ถือว่าอารีน่าเหมาะเป็นที่นั่งกรี๊ดไอดอลมาก ๆ
แต่ช่วงถ่ายรูปนี่อิจฉาแสตนด์ข้างหลังมากบอกตามตรง ไอดอลไปโคตรใกล้ ใกล้มากถึงมากที่สุด
นี่ชั้นมาอยู่ตรงนี้ทำไม 555555555555555555 / ปาตั๋ว

ช่วงฟรีสไตล์จูรินะวิ่งเมามาก ยิ้มหน้าเยิ้มหมุนตัวสิบตลบเหมือนก๊งเหล้าย้อมใจมาก่อนขึ้นคอน
ด้วยความที่จูรินะมาปีกขวาบ่อยมากเลยโบกมือให้นางพึ่บพั่บอย่างกระตือรือร้น
จนนางยิ้มตาหยี กระดิกนิ้วให้ทีนึง

….แอร๊ว  -///- อกหักจากมัตสึเระก็มาหาพี่ได้นะคะ♥ /ใจง่ายแรง

ที่ว้าวมากคือเพลง Cross ของชูริ นาโอะ มินารุน

จากตอนแรกที่ทุกคนเปิดแท่งไฟสีเขียวกันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทั้งสนาม

ดูเหมือนชูริจะปลื้มใจมากจนบอกว่าเอาแต่คิดถึงภาพนี้จนนอนไม่หลับเลยทีเดียว

จนเพลงของทรีโอ้สุดบันเทิง อาการิน, คาโอตัน, ทานิ “Koi yori Dream”

ตอนแรกก็มาดี ๆ หรอก แล้วพวกนางก็พากันเปลี่ยนชุดกันบนเวที อากิรินเป็นแมว
คาโอตันเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์ (………) ส่วนทานิเป็นราชินี SM

ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกทานิจะเป็นคนพูดกับคาโอตันว่า

“นี่ชุดนี้ที่เป็นอาชีพเก่าก่อนมาเป็น SKE48 ใช่มั้ย”

แซะแรงมาก 555555555555555555555555555

แล้วบนจอมอนิเตอร์ก็มีอะไรน่าตื่นเต้น เป็นเพลงที่ยูมานะแต่งขึ้นเองเพื่อเอามาให้เมมเบอร์สายเต้น
17 คนอย่างจูรินะ มิยามาเอะ มากิโกะ ฯลฯ ออกมาแดนซ์เท่ ๆ โชว์ฝีมือกันไป

เป็นเพลงที่มัตสึเระสั่งการให้ยูมานะทำเพลงเองอะไรเองด้วย *ปรบมือ*

จากนั้นก็เพลงซิงเกิลสดใสเริงร่า แฮปปี้ระรัวอีก 6 เพลง

ช่วง MC จูรินะนี่แทบจะร้องไห้ คิดอยู่แล้วว่าต้องร้องแหง ๆ เลยเฝ้ามองด้วยความบันเทิง …. (?) 5555555555555555

“คอนเสิร์ตครั้งนี้มีเพลงที่จะได้ร้องกับเรนะจังเป็นครั้งสุดท้ายด้วย ฉันก็เลยพยายามให้ความสำคัญ
ความคำนึงในแต่ละเพลง ไม่อยากให้วันนี้จบลงเลยจริง ๆ นะ”

เพลงสุดท้ายคือเพลง Boku wa shitteru เพลงนี้เองที่มัตสึเระสปอยล์หนักหนาว่า
จะเล่นเฉพาะวันนี้เท่านั้น!

ส่วนตัวชอบเพลงนี้มาก ๆ เป็นเพลงที่เปิดฟังบ่อย พอได้ดูไลฟ์สดก็เลยรู้สึกตื้นตันหัวใจ ♥

แล้วก็จบกันไป นั่งรออังกอร์อยู่ไม่ถึงนาทีก็มีเสียงคอลล์อังกอร์แล้ว
…เลยหลุดขำกับลุงโอตะข้าง ๆ ว่าเอ็งจะคอลล์กันเร็วไปม๊าย คอแตกพอดี TvT

ตอนแรกแสตนด์ฝั่งขวาเป็นกลุ่มเริ่มอังกอร์ “เรนะจัง เรนะจัง เรนะจัง”
> อารีน่าก็คล้อยตาม  “เรนะจัง เรนะจัง เรนะจัง”
> เสียงตะโกนจากแสตนด์ซ้าย “อังกอร์เร็วไปเว้ย!!!” ………………

แต่ก็ไม่มีใครหยุดคอลล์ ยังคอลล์กันต่อด้วยความมุ่งมั่น

จากนั้นอารีน่าปีกขวามีแก๊งโอตะไฟแรงลุกขึ้นคอลล์ว่า “SKE! 48! SKE! 48! ”

จากนั้นทั้งสนามก็เต็มไปด้วยเสียงคอลล์ SKE48

มีคนให้ความเห็นว่า เท่าที่ดู คอนเสิร์ตวันแรกเป็นคอนเสิร์ตของ SKE48 จริง ๆ ไม่ใช่คอนจบของเรนะ
ที่ตัดสินใจเปลี่ยนเสียงคอลล์ให้เป็น SKE48 นับว่าถูกต้องแล้ว ตัวมัตสึอิ เรนะเองก็คงตั้งใจแบบนั้นเหมือนกัน

เพลงอังกอร์เริ่มด้วยเพลง Kamigami no ryuoki ของโดยรุ่น 1 ทั้งสามคน

ไม่รู้จะบอกความรู้สึกตอนที่ดูได้ยังไง มันทั้งปริ่ม ๆ แล้วก็โหวง ๆ ได้แต่โบกแท่งไฟไปเรื่อย ๆ

จนถึง MC ครั้งสุดท้าย

มัตสึอิ เรนะ “พอได้ดูคอนเสิร์ตวันนี้แล้ว ทำให้ทุกคนนึกอยากเชียร์ SKE48 นับจากนี้ด้วยล่ะก็ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีใจนะคะ ตอนที่ฉันได้เห็นเมมเบอร์ที่กำลังพยายามอย่างเต็มที่อยู่บนเวทีซ้อนทับกับเนื้อเพลง Boku wa Shitteiru แล้ว ก็น้ำตาซึมขึ้นมาวูบนึงเลยล่ะ ดีใจมากจริง ๆ ฉันเองก็เฝ้ามองความพยายามของพวกเธออยู่ตรงนี้นะ แฟน ๆ เองก็ต้องเฝ้ามองพวกเราด้วยความรู้สึกเดียวกันนี้แน่นอนเลย”

พอมัตสึเระบอกว่าจะเล่นเพลงสุดท้ายจริง ๆ แล้วนะ แฟน ๆ ก็พากันโห่ เอ๋~~~~~ กันใหญ่
จูรินะก้มหน้าน้ำตาซึม ทุกคนกำลังซึ้งแต่แล้วมัตสึเระก็กุมไมค์ขึ้นมา พูดอย่างกล้าหาญ

“นี่รู้สึกเศร้ากันจริง ๆ เหรอ”

………………..ทุกคนอึ้ง หน้าแหกกันหมด จะมาเนกาทีฟอะไรตอนนี้คะคุณ!!!!TvT

“เรนะ! ตอนนี้อารมณ์กำลังได้ที่เลยนะ!! จูรินะกำลังจะร้องไห้อยู่แล้ว!!! พูดอะไรออกไป๊!!”
มิยาซาวะซังคงจะสกายคิกใส่มัตสึเระสักที

จัดไปค่ะ น้องสนับสนุน…… / ช่วยปาแท่งไฟใส่

แล้วเพลงสุดท้ายก็เป็นเพลง Mae no meri

ตอนแรกก็โยกหัวตามอยู่ดี ๆ หันไปดูบนจอเจอจูรินะก้มหน้าสะอื้น ราระก็กัดปากจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

สะกิดบ่อน้ำตาตื้น ๆ ของพี่สาวมาก……..ร้องไห้ตามเลย เวร TvT

จะว่ายังไงดีนะ เนื้อเพลงนี้เป็นอะไรที่มุ่งมั่น มัตสึอิ เรนะก็ฉีกยิ้มอย่างสดใส ยิ้มเจิดจ้ามากจริง ๆ

ทุกเพลง เค้าเต้นอย่างสนุกสนาน แบบที่เห็นแล้วรู้เลยว่าเค้าสนุกมากจริง ๆ นะ

มันก็ทำให้เรารู้สึกเหงาขึ้นมาว่า เราจะไม่ได้เห็นท่าทางสนุกสนานของเค้าแบบนี้อยู่ในวงอีกแล้ว….

ยิ่งร้องไห้ไปอีก………..-_-

มัตสึเระข่นบ้า!!! /ปาผ้าเชียร์

พอคอนจบ เมมเบอร์ก็พากันโบกมือบ๊ายบาย มัตสึเระให้ความกรุณาช่วยอยู่อ้อยอิ่งให้เป็นคนสุดท้าย อยากจิกราบสำหรับความมีน้ำใจ….. ถ้าอยากรู้ว่าทำไมต้องอ่านพาร์ทของวันพรุ่งนี้นะ ….=_=

ฝนตกปรอย ๆ มาตั้งแต่อังกอร์ ก็สาดหนักจริง ๆ ตอนคอนจบพอดีเป๊ะอย่างกับตั้งเวลาไว้ …..เกลียดแรงมาก 55555555 เพราะอยู่อารีน่าเลยโดนสั่งให้รอจนกว่าพวกสแตนด์จะออกไปหมดก่อน หลังคาก็ไม่มี!! ยืนตากฝนรออออออประมาณสิบห้านาทีได้ ดีนะมีเสื้อกันฝน

กว่าจะได้ออก กว่าจะเคลื่อนขบวนตามโอตะนับสามหมื่นคนไปยังสถานีรถไฟ กินเวลานานมาก
เหนื่อยกว่าดูคอนอีก ….

ความสีเขียวด่าง ๆ ดวง ๆ ของวันนี้จากทวิตเตอร์มัตสึเระ

トヨスタ1日目終わりました！ SKEの未来を感じてもらえていたら幸いです。 そして緑サイリュウムもありがとう！とーっても嬉しかったです！ pic.twitter.com/7Fxbyy3jzt

— 松井玲奈 (@renampme) August 29, 2015

“โตโยสเตวันแรกจบแล้วค่ะ!

ถ้าทุกคนสัมผัสได้ถึงอนาคตของ SKE ได้ ก็ทำให้ฉันมีความสุขมากนะคะ

แล้วก็ขอบคุณสำหรับแท่งไฟสีเขียวนะ! ดีใจมากเลยล่ะค่ะ!”

---

วันที่ 30 สิงหาคม 2015 : คอนเสิร์ตวันที่ 2

ตื่นมาสายโด่งด้วยความอ่อนเพลียเหมือนโดนลาก TvT ตอนแรกตั้งใจจะตื่นเช้าไปซื้อเสื้อนะ
แต่ตื่นมาก็พบว่ามันหมดล่ะ เลยเอ๊อออ ไม่เอาก็ได้ สิบนาทีต่อมามีประกาศว่าจะมีขายออนไลน์วันหลัง
เย้ เย้ เย้ ….. /แล้วที่ไปตากแดดต่อแถวมาคืออะไร

จากที่ดูพยากรณ์อากาศมา วันนี้เสี่ยงฝนตกหนักกว่าเมื่อวานซะอีก นึกเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน

ไอรินแปะรูปน่ารัก ๆ แบบนี้ด้วย

「晴れなさいよ。」 pic.twitter.com/FJtQdMpTX2

— ちびあいりん(古川愛李) (@chibiairin_f) August 30, 2015

“จงแจ่มใส”

---

ด้วยความที่ร่างกายร้าวมาก เลยบอกกับตัวเองว่าถึงสถานีโตโยต้าแล้วจะไปขึ้นบัส ไม่อยากเดินแล้ว T_T ลงจากรถไฟมาก็เจอคนต่อแถวขึ้นบัสยาวมาก ก็เลยต้องไปต่อกะเค้าอีก รู้สึกชีวิตนี้มีแต่การต่อแถว……….. ค่าบัส 180 เยน มีจุดลงที่เดียวคือโตโยต้าสเตเดียม 55555555555555

เนื่องจากวันนี้ชวดตั๋วตอนที่เปิดขายรอบแรก …… คือแบ่บ มีโมบาเมะ SKE ลงซื้อตั๋วตั้งแต่รอบแรก
แต่ยังชวด คือแบ่บ ฟว่กหดวน่ ไม่รู้จะบอกกล่าวยังไง ตั๋วสี่หมื่นห้าพันใบ
,แต่โมบาเมะ SKE ซื้อไม่ได้แล้วใครมันซื้อได้ยะ!!!

สุดท้ายเลยไปได้ตั๋วจากโอตะสาวคนหนึ่งในทวิตเตอร์ที่ประกาศว่ามีตั๋วเหลือ 1 ใบ ต้องการคนซื้อต่อ อาห์ นี่มันมุกเดิมที่เราคุ้นเคยนี่นา…………..TvT ก็เลยติดต่อนางไป
คุยกันสองสามทวีตก็ดีลกันได้อย่างรวดเร็ว นี่ไม่รู้จักกันมาก่อนนะเนี่ย
พอฟอลกันแล้วก็ไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ ต่างคนต่างติ่งอยู่ในทวิตตัวเอง 555555555

ความโชคดีก็คือ เป็นตั๋วจองรอบแรกจากโมบาเมะ SKE + ไม่โดนโก่งราคา + ไม่ต้องจ่ายค่าออกบัตรอีกต่างหาก

โอตะนางนี้เป็นแฟนเกิร์ลจูรินะและเป็นชิปเปอร์จูริเรนะระดับฮาร์ดคอร์หนักมาก เข้าไปด้วยกันก่อนคอนเริ่มประมาณ 1 ชั่วโมง ต่อให้ไม่มีบทสนทนาก็ต้องพยายามขุดทุกอย่างขึ้นมาคุยด้วย ดูเหมือนนางจะเข้าใจมาตลอดว่าเราเป็นต่างชาติที่อาศัยอยู่ในญี่ปุ่น พอบอกว่าเปล่านะ นี่บินมาจากไทยนะ นางถึงกับอึ้ง …… คงไม่คิดว่าจะติ่งหนักขนาดนี้ เออ เลาก็ไม่คิดเหมือนกัน…….

“ถ้าเล่น Two roses ก็ดีสิ” นางพูดพร้อมยิ้มฟิน

เป็นประโยคที่กลายเป็นมุกตลกได้ชั่วลูกชั่วหลานเลยทีเดียว ………..เพราะมัตสึเระไม่ยอมเล่น…. 5555555555555555

ลืมถ่ายรูปจากที่นั่งมา วันนี้ได้นั่งบนแสตนด์ชั้นแรกทางขวาเกือบมุม ๆ *หยิบแว่นมาใส่*

เปิดด้วยเพลง Tsuyoki mono yo

ช่วง MC แรก ต้องพูดชื่อคอนยาว  ๆ นี้ตามธรรมเนียม

ซาเอะเป็นคนพูด นางก็พูดผิดจาก 2588 วัน เป็น 2800 วัน ฮาทั้งคอน…..5555555555555555555!!

มัตสึเระก็รับมุก บอกว่าแหม นี่รู้สึกสนุกมากเลย ไม่รู้สึกเลยว่าเป็นคอนจบ งั้นเราจะอยู่จนถึง 2800 วันตามที่ซาเอะจังบอกดีมั้ยนะ

…..ไม่ต้องอ่ะ ไปเถอะ เบื่อหน้าแล้ว /กัดฟันพูด

แล้วจูรินะ ทาสเบอร์หนึ่งของมัตสึเระก็อวดเล็บให้ดูว่าเขียนเป็น JR + ตะวันจันทราด้วยน้า

จากเพลง DADA machine gun ที่ชูริแต่งตัวแบบแจ็คสแปโรว์ มาต่อด้วยเพลงแกงกะหรี่ของทีม E อาการินกับมัตสึเระก็พากันเปิดศึกแย่งชูริกันอย่างดุเดือด………… ชูริผู้น่าสงสารก็ไม่รู้จะเลือกใคร (อาจจะไม่อยากเลือกสักคน) พวกทีม S ก็ออกมาร้องเพลง Kesenai Honoo สุมไฟรัก (?)

จบเพลง ทั้งสองคนก็เค้นคอถามว่าสรุปแล้วชูริจะเลือกใครกันแน่! ชูริทนไม่ไหวจึงวิ่งหนีไปหลังเวที ทิ้งให้สองสาวยืนงงอยู่พักใหญ่ว่าตัวเองทำอะไรผิดไปหรือเปล่า จากนั้นชูริก็โผล่มาในชุดกระโปรงเหลือง สารภาพว่า ขอโทษนะ ความจริงเราเป็นสาวดุ้น  เราเป็นผู้หญิง!!!!

พล็อตหักมุมเหลือเกิน ….. (ชม)

ชูริบอกว่าเรามาดีกันไว้ดีกว่า ลั้ลล้ากันสามคนด้วยเพลง Wimbledon e tsureteitte

นี่มาฟังรายการ 1+1 =2 janaiyo ที่มัตสึเระไปออกกับอาการินก็บอกไว้เหมือนกันว่าอยากเล่นเพลงด้วยกันกับ 91 ไลน์สักเพลงนึง อาการินถึงกับแซะว่ามัตสึเระกล้าบอกชาวบ้านด้วยนะทั้งที่ยังไม่เคยซ้อมกันเลยสักรอบ 5555555555555555555

พอ MC สามนางก็พูดกันเรื่องชุด มัตสึเระผู้เกลียดสีชมพูเข้าไส้ยอมใส่ชุดสีชมพูเต้นเพลงนี้ด้วย ชูริบอกว่าตัวเองก็ใส่ชุดสีชมพูในโคเอ็นเคทูนะ มัตสึเระก็บอกว่าเมื่อก่อนก็เคยใส่สีชมพูเพลงนี้เหมือนกัน แต่แค่ครั้งเดียวนั่นแหละ

อาการิน : แต่ตอนนั้นเรนะซังบอกว่า “ไม่อยากใส่ชุดนี้อีกแล้วนี่นา…”

มัตสึเระ : เป็นแผลใจเลยนะ! 555555555 คอนตอนนั้นมีแต่ชุดสีชมพู พอเห็นแล้วขนลุกเลย…. วันนี้เลยมาลองใส่หลังจากไม่ได้ใส่มานาน

อาการิน : เรนะซังใจกร้านขึ้นนะคะ 5555555555555

ชูริ : แต่เพราะพวกเราอายุเท่ากันก็เลยทำใจแข็งยอมใส่ได้ใช่มั้ยล่ะ

มัตสึเระ : ก็กลายเป็นความทรงจำที่ดีไปแล้วล่ะ (หัวเราะ) ฉันนี่มีความสุขจริง ๆ นะ!!

จบ MC โม่ย ๆ มาถึงเพลง Gomenne SUMMER วินาทีที่ยูริอะโผล่หน้าออกมา ทุกคนกรี๊ดกันคอแตก

กระทั่งมัตสึเระส่งเสียงบอกว่า “หน่วยพิน็อคคิโอ เชิดจมูกแล้วเดินหน้า!” เริ่มต้นเพลง Pinocchio Gun

กำลังยิ้ม ๆ ในหัวก็นึกถึงฉากในตำนานที่โดนเอามารีเพลย์บ่อย ๆ ซ้อนทับกับท่าทางกระฉับกระเฉงของมัตสึเระในเวลานี้

มัตสึเระก็ล้มไปกองกับพื้น

ตอนแรกก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น รีบหันไปดูจอ เห็นท่าล้มอันคุ้นเคยของมัตสึเระที่เอาแขนพาดหลังตัวเองแล้วก็ เอ้อ………..-_-

ทันใดนั้นก็มีเสียงเกรี้ยวกราดลอยมา

“เรนะ มัวแต่ทำอะไรอยู่!”

โหวววว อันนะเซนเซย์โผล่มาด่าด้วยยยยยยยยยยยยยย อย่างเรียล TvT

อ.อันนะ : เรนะ ป่านนี้แล้วยังล้มอีกเหรอ!?

มัตสึเระ : (รีบลุกขึ้นมา) ไม่เป็นไรแล้วค่ะ!

อ.อันนะ : นี่มันผ่านมากี่ปีแล้ว!

มัตสึเระ : คิดคร่าว ๆ ก็ประมาณ 5 – 6ปีแล้วล่ะค่ะ…

อ.อันนะ :ไม่เป็นไรแน่นะ!

มัตสึเระ : ไม่เป็นไรค่ะ!

อ.อันนะ : SKE ทุกคน ครูมีคำถามจะถามพวกเธอ ในหมู่พวกเธอทุกคน ใครกล้าพูดบ้างว่าตัวเองพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว?

ทุกคน : *ยกมือรัว*

อ.อันนะ : *อึ้ง* จูรินะ ตอนนั้นมีแค่เธอยกมืออยู่คนเดียวเองนะ…

จูรินะ : ฉันดีใจนะคะ วันนี้ทุกคนยกมือกันหมดเลย

อ.อันนะ : นี่แปลว่าทุกคนเก่งขึ้นหรือทุกคนหน้าด้านขึ้นก็ไม่รู้….

จูรินะ : ทุกคนเก่งขึ้นแล้วสิคะ!

อ.อันนะก็ขำ บอกว่ายังมีคอนต่อนะ เดี๋ยวเค้าจะเฝ้ามองจากตรงนี้แหละ วิ่งไปให้สุดกำลังเลย!

今日のコンサート素晴らしかったな。 改めてSKEというグループに関われた事を嬉しく、そして誇りに思いました。 玲奈に「最高だった」と伝えたら「褒められた嬉しい！」と喜んだ後に「これからのSKEをよろしくお願いします。」と深々と頭を下げられた。最後までSKE愛に溢れてた。

— 牧野アンナ annamakino (@lovejunx210) August 30, 2015

“คอนเสิร์ตวันนี้วิเศษจริง ๆ

ตระหนักได้อีกครั้งว่าดีใจและภูมิใจมากที่ตัวเองได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับกรุ๊ปที่มีชื่อว่า SKE

พอบอกเรนะไปว่า “เจ๋งสุดยอดเลยล่ะ” เจ้าตัวดีใจก็บอกว่า “ดีใจจังที่ได้รับคำชม”

จากนั้นก็ก้มหัวลงต่ำ “ขอฝาก SKE ต่อจากนี้ด้วยนะคะ”

เค้ารัก SKE จนถึงที่สุดเลยจริง ๆ นะ”

---

จากนั้นพอถึงช่วง MC ก็มีคนบอกว่ามีเมสเสจอวยพรส่งมาจากกลุ่มคนที่เรนะรักม๊ากมาก มัตสึเระถึงกับอุทานว่าโอ๊ะ หน้าเน่อนี่ไปหมดล่ะ จิ้นรัว เจ้าตัวก็มาสารภาพทีหลังในรายการวิทยุคืนถัดมาว่า ตอนที่ได้ยินว่าเป็นกลุ่มที่ตัวเองรักมากก็นึกว่าจะเป็นเบบบี้เรดส์ซะอีก ….โอ๊ย ย้ายวงไปไป๊ 5555555555555555

ปรากฏว่าเป็นเมสเสจอวยพรจากโนกิซากะ46

ซากุระอิ : เรนะซัง สบายดีมั้ยคะ? ยินดีด้วยนะคะสำหรับคอนเสิร์ตจบการศึกษาในวันนี้ ความจริงพวกเราอยากจะไปร่วมคอนเสิร์ตด้วยนะ แต่พวกเราก็อยู่ในช่วงทัวร์ ต้องเล่นคอนที่สนามเมจิจินกุในโตเกียว ก็เลยไม่สามารถไปหาได้ค่ะ น่าเสียดายอยู่เหมือนกัน แต่พวกเราก็เลยส่งเมสเสจมาหาเรนะซังผ่านทาง VTR แทนค่ะ งั้นจะขอให้เมมเบอร์พูดทีละคนเลยนะคะ!

ถึงตรงนี้โอตะทั้งคอนพากันร้องโหว จะพูดทีละคนจริง ๆ เหรอ คือในจอนี่อยู่กันหลายสิบคนได้ 55555555555555

นิชิโนะ : เรนะซาง นิชิโนะค่ะ ฉันเคยนั่งมองตอนเรนะซังแอบวาดรูปด้วยนะคะ ถ้าคราวหน้าเรนะซังช่วยวาดรูปอะไรให้ฉันบ้างก็คงดีนะคะ แล้วถ้าเกิดมีของกินจากการ์ตูนที่แนะนำได้ก็ช่วยบอกด้วยนะคะ! ยินด้วยนะคะที่จบการศึกษา

อิโคมะ : ค่า! เรนะซัง อิโคมะค่ะ ถึงฉันจะเคยไปร่วมรายการ McPlus ของเรนะซังหรือเจอกันที่อื่นบ้าง แต่เดี๋ยวนี้เราไม่ได้เจอกันเลย รู้สึกเหงามากเลยนะคะ พอคิดว่าตอนนี้เรนะซังคงกำลังเล่นคอนจบการศึกษาอยู่ล่ะมั้ง ก็ทำให้ฉันคิดว่าตัวเองก็ต้องพยายามเล่นคอนในเมจิจินกุเหมือนกันล่ะนะ เพราะงั้นนะคะ เรนะซัง คราวหน้าเราไปกินข้าวกันเถอะ! ฝากตัวด้วยนะคะ!

ชิราอิชิ : เรนะซัง ชิราอิชิค่ะ สวัสดีค่ะ ยังจำกันได้มั้ยคะ? เรนะซังได้ร่วมซิงเกิลโนกิซากะมา 3 ซิงเกิล ตำแหน่งเราอยู่ข้างกันตลอดเลย พอฉันเห็นการเต้นของเรนะซังแล้วก็ทำให้ตัวเองได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเลยล่ะค่ะ ต่อจากนี้ ฉันก็จะเก็บเรนะซังไว้ในใจแล้วก็พยายามทำกิจกรรมต่อไปเหมือนเคย ฉันก็อยากไปกินข้าวกับเรนะซังเหมือนกันนะคะ! ยินดีด้วยนะคะที่จบการศึกษา

ซากุระอิ : เรนะซัง ขอบคุฯที่ช่วยดูแลกันเสมอมานะคะ อย่าลืมพวกเรา โนกิซากะ 46 นะคะ
งั้นก็ขออวยพรอีกรอบนะคะ เรนะซัง!

โนกิซากะ46 : ยินดีด้วยนะคะที่จบการศึกษา!

แล้วฉากขาว ๆ ด้านหลังก็โดนยกออกไป ปรากฏภาพเป็นแท่งไฟสีเขียวพรึ่บทั้งสนาม

สรุปว่าภาพที่เห็นไม่ใช่ VTR ที่มีการอัดเทปไว้ แต่เป็นภาพถ่ายทอดสดจากสนามเมจิจินกุเลยทีเดียว
ทั้งมัตสึเระ ทั้งเมมเบอร์ ทั้งโอตะในโตโยสเตพากันอ้าปากค้าง

ซากุระอิ : ความจริงพวกเราส่งของขวัญไปให้ด้วยนะคะ! ได้รับแล้วรึยัง?

มัตสึเระ : เอ๊ะ อะไรอะ!?

ซากุระอิ :  พวกเราส่งคอสตูมแรกสุดที่เรนะซังใส่ตอนที่มาควบทีมกับโนกิซากะ46ไปให้ค่ะ พวกเราไม่อยากให้เรนะซังลืมชุดนี้ไปตลอดกาลเลย แล้วถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น จริง ๆ ก็คงจะไม่เป็นไรหรอกนะคะ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมาจริง ๆ แล้วเรนะซังอยากได้รับพลังล่ะก็ ขอให้กลับมาที่โนกิซากะ46ได้ทุกเมื่อเลยนะคะ

มัตสึเระ : ดีใจจัง….. มีแต่เรื่องเซอร์ไพรซ์เต็มไปหมด วันนี้มีแต่เรื่องที่ผิดไปจากแผนที่ได้ฟังมาหมดเลยอ่ะ (หัวเราะ)

ซากุระอิ : เรนะซังได้สอนอะไรพวกเรามากมายจริง ๆ นะคะ ช่วยดูแลพวกเรามากจริง ๆ เป็นรุ่นพี่ที่พวกเรารักมากที่สุดไปแล้วล่ะ

มัตสึเระ : ขอบคุณนะ

ซากุระอิ : พูดตามตรง พวกเราก็เหงามากนะคะที่เรนะซังจะเลิกเป็นไอดอลแล้ว พวกเราคิดอยู่ตลอดว่าเรนะซังเป็นหนึ่งในสมาชิกของโนกิซากะ46นะ เพราะงั้น ต่อจากนี้ไปก็อย่าลืมโนกิซากะ46นะคะ
แล้วก็สู้เค้านะ!

มัตสึเระ :  ฉันเองก็แอบได้ยินคนเค้าพูดกันว่าพวกโนกิซากะจังก็พยายามในทัวร์ฤดูร้อนกันเต็มที่เลยเหมือนกัน พอคิดว่าทุกคนกำลังยืนอยู่หน้าผู้ชมมากมายในสนามเมจิจินกุอย่างที่พวกเราได้เห็นตอนนี้แล้ว ถึงพวกเราจะอยู่ห่างกัน แต่สัมผัสถึงกันได้อย่างแรงกล้าเลยนะ จากนี้เราก็มาทำให้ทุกคอนสนุกสนานกันเถอะนะ! โนกิซากะจัง ขอบคุณมากนะ รักที่สุดเลย!

ซากุระอิ : เมจิจินกุทุกคน เรามาพูดคำที่ซ้อมกันเลยดีกว่า เอาละนะคะ! เรนะซัง!

สนามเมจิจินกุ : ยินดีด้วยนะที่จบการศึกษา!

มัตสึเระ : ตกใจหมด! ตกใจหมดเลย!!!

ทั้งโตโยต้าสเตก็เต็มไปด้วยเสียงปรบมือ ที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ แท่งไฟสีเขียวในคอนโนกิไม่ได้มี
การเตี๊ยมหรือมีเมมเบอร์คนไหนสั่งให้โอตะเปลี่ยนเลย ทุกคนพร้อมกันเปลี่ยนกันเอง
เพื่ออวยพรให้มัตสึอิ เรนะ

นี่คน ๆ นึงมีอิทธิพลกับคนมากมายได้ขนาดนี้เลยเนอะ…

จากนั้นก็มัตสึเระก็เล่นเพลงติดต่อกันรัว เปลี่ยนชุดมันบนเวทีเลยทีเดียว …..

ตั้งแต่ Nante ginga wa akarui no darou ส่วนตัวแล้วชอบเพลงนี้นะ ♥
เริ่มต้นท่อนเพลงด้วยเสียงโซโล่ของมัตสึเระเมนร้องด้วยล่ะ…….TvT

มาถึงเพลงคู่รัก Seishun no mizushibuki เล่นคู่กับชูริจังอย่างที่นางบ่นมานานว่าอยากเล่นด้วยกันสักที ซึ่งเพลงนี้เป็นหนึ่งในเจ็ดเพลงเทพที่มัตสึเระเลือกสรรแล้วว่าชอบมาก บอกว่าเกิดมาเพิ่งเคยรู้สึกดีใจที่ได้ร้องเพลงด้วยกันสองคนกับเมมเบอร์นี่แหละ  / ถ้าไม่ติดว่าต้องเล่นคอนต่อสงสัยจะได้จัดงานแต่งงาน

ต่อมาก็เล่นเพลง Boku no taiyou น้ำตาซึมที่เพลงนี้ในหลาย ๆ ความหมายนอกจากความขี้แยส่วนตัว TvT แต่เป็นเพลงที่ชอบมากจริง ๆ นะ ดวงตะวันของเก๊า♥

พอเพลง Kimi no koto ga sukidakara ขึ้นก็งงแว้บนึงว่าเอ๊ะ ฟังผิดรึเปล่า ใช่เพลงนี้แน่เหรอ

พอเมมเบอร์ออกมานี่หลุดยิ้มทันที มีแต่เด็ก 555555555555555

นึกถึงที่เค้าบอกตอนจบงาน RH 2015 ว่าความดีงามของอีเวนท์นี้ก็คือ จะได้เล่นเพลงที่ไม่ค่อยได้เล่นอย่างเพลงของอันเดอร์เกิร์ลส์ ถ้ามองย้อนกลับไป ในงานเลือกตั้ง มัตสึอิ เรนะเป็นคนที่ค่อย ๆ ไต่อันดับขึ้นมา ไม่ใช่พรวดพราดได้เข้าเซมบัทสึเลย เจ้าตัวก็เลยมีเพลงอันเดอร์ที่น่าระลึกถึงอยู่บ้างนั่นเอง

ไคลแมกซ์เพลงนี้อยู่ที่มัตสึเระไล่กอดเมมเบอร์เด็ก ๆ แต่ไม่ยอมกอดมินะรุน

จนกระทั่งถึงท่อน“ก็ฉันรักเธอนี่นา” นางก็หันไปร้องท่อนนี้ใส่หน้ามินะรุนซะงั้น

พากันเขินม้วนต้วนไปทั้งเวที……..

จุดนี้เราต้องไปฟังความเห็นของมินะรุนกันนะ

---

“ฉันได้รับเลือกให้เป็นเมมเบอร์

ในเพลง Kimi no koto ga Sukidakaraด้วยล่ะค่ะ

ความจริง เมมเบอร์เพลงนี้ประกอบไปด้วยเมมเบอร์เด็ก ๆ

แล้วฉันก็เข้าไปปะปนกับพวกเค้าด้วย

เรนะซังบอกฉันว่า

“ฉันอยากให้มีส่วนของรุนจังอยู่ด้วยน่ะสิ”

ได้รับคำตอบซึนเดเระสุดว้าวมาด้วยล่ะค่ะ

แต่ยังไงฉันก็มีความสุขนะ♥

แค่ได้ร้องเพลงกับเรนะซังก็มีความสุขจะแย่อยู่แล้ว

แต่เล่นหันมามองฉันแล้วร้องเพลงใส่แบบนั้นนี่ ฟินสุดยอดเลย”

http://ameblo.jp/ske48official/entry-12068018329.html

---

เออ ๆ พอกันทั้งคนซึน ทั้งคนเดเระ…..

จนถึงเพลงเทพ Ame no Pianist รุ่น 1 สามคนออกมาพร้อมหน้า ทั้งคอนจากที่เปิดแท่งไฟสีเขียวค้างก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงบ้างประปราย กลายเป็นสีแดง – เขียวอย่างละครึ่ง คริสต์มาสไปอีก บันเทิงจริง ๆ 555555555555555

พอจบเพลง จูรินะก็วิ่งกลับหลังเวที เหลือมัตสึเระกับมาซานะ MC โม่ยเด็กกันสองคน

มัตสึเระ : ได้เล่นเพลงที่อยากเล่น ทำอะไรที่อยากก็ไม่มีอะไรค้างคาใจแล้วล่ะ แต่จริง ๆ ก็ยังเหลืออยู่เรื่องนึงนะ ที่ฉันกังวลก็คือ…. คนคนนี้แหละค่ะ *ชี้มาซานะ* พอฉันจบการศึกษาแล้ว เค้าตั้งใจจะแย่งทาเคทาระ ซานะ เด็กที่ฉันกำลังเอ็นดูไปน่ะสิคะ! วันนี้ฉันก็เลยเรียกเจ้าตัวมาค่ะ ว่าเค้าตั้งใจจะตามใครไปกันแน่ ถ้าไม่ตัดสินให้เด็ดขาดสงสัยฉันจะจบการศึกษาไม่ได้

มาซานะ : ใช่ ๆ 55555555

มัตสึเระ : ออกมาซิ! ซานัน!

ซานัน : *วิ่งออกมา* ค่า!

มัตสึเระ : คิดว่าไงมั่งล่ะ? ความประทับใจในตัวพี่สองคน?

ซานัน : ตอนที่เรนะซังเลือกหนูในงานดราฟท์ หนูก็ไม่ค่อยได้คุยด้วยเท่าไร แต่พอได้เข้าทีม E ก็ช่วยสอนอะไรให้หนูหลายอย่างเลยค่ะ…

มัตสึเระ : นี่มันอะไรกัน ไอ้ความรู้สึกอึมครึมนี่…. (หัวเราะ)

ซานัน : ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ!

มัตสึเระ : แล้วไอ้ทรงผม (ดังโงะสองลูก) นั่นก็เป็นทรงเดียวกับที่เล่นยูนิตกับมาซานะเมื่อวานนี้ด้วยนี่…..

ซานัน : ไม่ใช่นะคะ!

มัตสึเระ : พอเค้าบอกว่า “พอตั้งใจฮึดเต็มนี่ก็เลยทำผมทรงนั้นล่ะ เธอก็เลยบอกว่า “งั้นวันนี้ก็จะทำทรงนี้แล้วกันนะคะ!” แล้วก็เลยทำทรงนี้ใช่มั้ยล่ะ?

ซานัน : ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่นะคะ มาซานะซังอยู่คนละทีมกับหนูก็จริง แต่เค้าชอบชมว่าหนูน่ารัก แล้วก็จำชื่อหนูด้วย….

มาซานะ : เรามีชื่อคู่ด้วยนะ

มัตสึเระ : เอ๊ะ!? เรื่องนี้ฉันไม่เห็นรู้เลย…

มาซานะ : ชื่อคู่เราสองคนก็คือ “มาซัง”

มัตสึเระ : เอ๊ะ นี่มันหมายความว่าไง?

มาซานะ : ถ้ารวมมาซานะกับซานะเข้าด้วยกันก็จะเป็น “มาซานะ” ยังไงล่ะ ชื่อนี้มันเป็นพรหมลิขิตชัด ๆ เลยนะ

มัตสึเระ : นี่ฉันเริ่มเป็นห่วงขึ้นมาจริง ๆ แล้วนะ….

มาซานะ : เอาเป็น “มาซานัน” ก็ได้

มัตสึเระ : ถ้าเป็นมาซานันก็พอเข้าใจ เข้าใจอยู่นะ ฉันคาดหวังในซานันมากจริง ๆ นะ ถ้าเธอมากับฉัน ฉันสัญญาเลยว่าจะมอบเส้นทางสู่เซมบัทสึให้ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะดันซานันเข้าเป็นเซมบัทสึนะ! ฉันหมายถึงจะโปรดิวซ์ให้ซานันอัพเลเวลขึ้นในทำนองนั้นต่างหาก

มาซานะ : ถ้าเธอมากับฉัน เธอจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบเลยนะ! จะเลี้ยงข้าวให้ด้วยเอ้า!

มัตสึเระ : ฉันก็จะเลี้ยงข้าวเหมือนกัน! จริง ๆ นะ! ถ้ามาโตเกียวเมื่อไหร่ก็มาค้างด้วยได้ทุกเมื่อเลย! จริง ๆ เหรอ? จะมาหากันจริง ๆ นะ!? เอ๊ะ งั้นฉัน…

มาซานะ : เรื่องไปโตเกียวนี่ไม่สำคัญอะไรอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ? ก็บ้านเกิดซานันอยู่คันไซนี่นา

มัตสึเระ : สรุปแล้ว ซานะจะมาอยู่กับใคร?

มาซานะ : ซานัน พี่ยังมีอนาคตอยู่นะ อนาคตกับ SKE ไงล่ะ *เน้น*

ซานัน : เอ่อ คือหนู…. ขอไปคุยกับยูอาสะซังก่อนแล้วค่อยตัดสินใจนะคะ…. (วิ่งหนี)

---

มาจนถึงเพลงเทพอีกเพลงที่ต้องเล่น ยังไงก็ต้องเล่น Kareha no Station ที่มัตสึเระทั้งรักทั้งเกลียดนั่นเอง 55555555

ทั้งคอนพร้อมใจกันเปลี่ยนแท่งไฟเป็นสีขาวเหมือนรอมานาน …..

ด้วยความที่มัตสึเระแสดงติดต่อกันแทบทุกเพลง หน้าเน่อนี่ไม่เหลือล่ะ ควรเติมแป้งและพาไปไดร์ผม …….. เป็นคาเรฮะเวอร์ชั่นเหงื่อโชกที่สุดในประวัติศาสตร์ แทบอยากจะไล่นางไปอาบน้ำ 5555555555555555555555

แต่มัตสึเระก็ไม่ยอมไปค่ะ เต้นต่อมันทุกเพลง……….  สะใจโก๋

กากส์ลื่นล้มอีกกกกกกกกกกก……TvT

จนถึงเพลงช้าให้โอตะได้พักหายใจหายคอบ้าง Tegami no Koto ร้องกันอยู่ดี ๆ
มาซานะกับจูรินะก็ควักจดหมายที่เขียนถึงเรนะขึ้นมาอ่าน

---

<จดหมายจากโอยะ มาซานะ ถึงมัตสึอิ เรนะ>

ถึงเรนะ

ถึงตัวเรนะเองอาจจะไม่ได้ตั้งใจแบบนั้นนะ แต่ช่วงนี้เรนะทั้งสดชื่น ทั้งองอาจ ที่สำคัญที่สุดก็คือ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ให้ความรู้สึกว่าเรนะได้ปลดภาระอันหนักอึ้งลงจาบ่าแล้ว พอฉันได้เห็นแบบนี้ก็ทำให้ตระหนักถึงความหนักหนาของภาระ ทั้งช่วงเวลา 7 ปีที่เรนะแบกมันมาตลอดเป็นครั้งแรก ตำแหน่ง ดับเบิลเซนเตอร์ก็คงจะเป็นอะไรที่หนักหนามากเหมือนกัน ฉันแอบประทับใจอยู่เงียบ ๆ นะ

เรื่องของฉันกับเรนะ ถ้ามองย้อนกลับไป กว่า 90% เป็นความสัมพันธ์ที่มีระยะห่างต่อกันใช่มั้ยล่ะ เราสองคนไม่ใช่คนประเภทที่จะเผชิญหน้ากับอารมณ์โกรธหรือความไม่พอใจของคู่สนทนาอยู่แล้ว เราก็เลยไม่เดาอารมณ์กันไม่ออก ระยะห่างระหว่างเราก็เลยยิ่งไกลออกไปเรื่อย ๆ ถ้าเป็นเรนะตอนนี้ก็คงจะพูดอะไรทำนองว่า “ให้ยุ่งเรื่องของกับรุ่นเดียวกันเยอะ ๆ นี่ไม่เอาอ่ะ!” ออกมาได้ แต่ถ้าเป็นเรนะสมัยก่อนคงนึกภาพไม่ออกเลยเนอะ

เรื่องไปยุ่งอะไรเนี่ย ฉันเองก็พูดได้หรอกว่าไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย แต่หลังจากนั้น ก็มีนักข่าวพูดกับฉันว่า “มาซานะซังก็กล้าไปถามเจ้าตัวเค้านะครับว่า “จะจบการศึกษาเมื่อไหร่?” ฉันก็เลยสำนึกผิดว่า “หมายถึงแบบนี้เองนะ”

ขอเปลี่ยนเรื่องนะ เรื่องนี้เป็นเรื่องสมัยที่เรนะเพิ่งเข้าเซมบัทสึของ AKB ล่ะมั้ง ตอนที่การล้อมวงปรึกษากันของพวกเราไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรอีกแล้ว เรนะก็พูดขึ้นว่า “ถ้าเราไม่มีความมุ่งมั่นออกไปสู่เบื้องนอกด้วยก็ถือว่ายังใช้ไม่ได้นะ!”

ตอนนั้นพวกเราทุกคน รวมถึงตัวฉันเองด้วย ไม่มีใครเข้าใจอนาคตที่เรนะมองเห็นได้เลย ถ้ามาคิดดูตอนนี้แล้ว คำพูดของเรนะมีน้ำหนักมาก ๆ ก็จริงนะ แต่กลับกัน การที่เรนะมีทัศนคติแบบนั้นตั้งแต่สมัยที่ SKE เพิ่งเริ่มต้นก็เป็นสิ่งที่ทำให้มีมัตสึอิ เรนะอย่างที่ยืนอยู่ตรงนี้ในตอนนี้

มัตสึอิ เรนะคือความฝันของ SKE

มัตสึอิ เรนะคือเป้าหมายของทุกคน

เรนะ ขอบคุณมากนะสำหรับช่วงเวลาหลายปีมานี้ เหนื่อยแย่เลยสิ

จากมาซานะ

---

<จดหมายจากมัตสึอิ จูรินะถึงมัตสึอิ เรนะ>

ถึงเรนะจัง

ความจริงไม่อยากจะพูดเลยนะ แต่ยังไงก็ “ยินดีด้วยนะ ที่จบการศึกษา”

เรนะจังกับฉันโดนเปรียบเทียบกันมาตลอด มักมีคนเปรียบว่าเรนะจังคือพระจันทร์ ส่วนฉันเป็นพระอาทิตย์ แต่สำหรับฉันนะ เรนะจังเป็นดวงตะวันมาตลอด และหลังจบการศึกษาก็จะเป็นตลอดไป

ครั้งสุดท้ายกับเรนะเริ่มเพิ่มมากขึ้นทุกที มันทำให้ฉันรู้สึกเหงา แต่ในเวลาแบบนั้น พอฉันได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเรนะจังแล้ว มันก็ช่วยผลักดันแผ่นหลังของฉันได้เดินหน้าต่อไป ขอบคุณมากนะ

แต่มีครั้งหนึ่ง ที่เรนะจังบอกว่า “อย่าร้องไห้เพื่อฉันเลยนะ” พูดตามตรง ในอกเกิดเจ็บแปลบ ชวนให้คิดในใจว่า “อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ” มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเหงายิ่งกว่าเดิมซะอีก

ก็ฉันพยายามเพื่อเรนะจังมาตลอด ที่ฉันจะได้ถ่ายเอ็มวีกับเรนะจัง ที่เราจะได้จับมือในเลนข้างกัน ที่เราจะได้พยายามในฐานะเซมบัทสึของ AKB ที่เราจะซ้อมเต้นด้วยกัน ทั้งหมด ทุกอย่างจะกลายเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนี่นา พอคิดแบบนี้ น้ำตาก็ไม่หยุดไหลเลย

ตลอดมา ฉันไม่อาจทำอะไรอย่างซื่อตรงตามที่ใจคิดได้ก็จริง แต่ยังไงนะ ฉันก็รักเรนะจังที่สุดจริง ๆ นั่นแหละ เพราะฉะนั้น พอคิดว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราจะได้ยืนอยู่ข้างกันบนเวทีในฐานะเมมเบอร์ของ SKE มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหงาจนไม่รู้จะทำยังไงดี แต่ฉันก็อยากให้เรนะจังจบการศึกษาไปอย่างหมดห่วงนะ ฉันจะเข้มแข็งขึ้นให้มากกว่านี้อีก

พอรู้ตัวอีกที เราก็มีพวกพ้องมากมายขนาดนี้แล้ว แถมยังมีแฟน ๆ มากมายขนาดนี้อีก มันทำให้ฉันเข้มแข็งมากขึ้นจริง ๆ นะ

ถึงรุ่น 1 จะเหลือแค่ 2 คนแล้ว แต่จากนี้พวกเราก็จะปกป้อง SKE ต่อไป เรนะจังก็ช่วยเฝ้ามอง SKE ต่อจากนี้ด้วยนะ นี่จะเป็นสัญญาครั้งสุดท้ายจากฉัน เรนะจัง ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะ แล้วต่อจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วย

---

จูรินะ “ใช้หมึกสีน้ำเงินเขียนบนกระดาษตีเส้นธรรมด๊าธรรมดานี่แหละ”

มัตสึเระ “ความจริง ฉันก็เขียนจดหมายมาด้วยเหมือนกันนะ”

<จดหมายจากมัตสึอิ เรนะถึงเมมเบอร์ SKE48 ทุกคน>

ถึงเมมเบอร์ทุกคน

คนที่จะสร้าง SKE ต่อจากนี้คือทุกคนนะ

ทุกคนคือเซนเตอร์ของ SKE

ทิวทัศน์ที่เราจะได้เห็นหลังผ่านความพยายามแทบเป็นแทบตายมาแล้ว เป็นสิ่งที่สวยงามอย่างเหลือเกิน ทุกคนมองเห็นมันมั้ย?

ทิวทัศน์ที่ฉันได้เฝ้ามองกับทุกคนในเวลานี้เป็นสิ่งวิเศษมากสำหรับฉัน ฉันดีใจมาก จริง ๆ นะ

ต่อจากนี้ ฉันก็ขอฝากให้ดูแล SKE ที่ฉันรักต่อไปด้วยนะ

---

วันนี้จูรินะนัวเนียมัตสึเระทั้งวัน น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนลูกแมวขี้อ้อน

แต่ถ้ามัตสึเระไม่สนใจก็มาหาพี่นะคะ พี่ยังว่าง♥ /ตบเบาะ

มาถึงเพลง Nakama no Uta อิมเมจเพลงนี้เปลี่ยนไปตั้งแต่มัตสึเระไปถอดรองเท้าประกาศศักดาในโคเอ็นวันเกิดจูรินะเมื่อต้นปี …….. นี่มัตสึเระไปพนันกับมาซานะ แล้วก็อาการินในรายการ 1+1+1 = 3 janaiyo ว่าถ้านางทำรองเท้าหลุดในคอนที่โตโยสเต ให้ถือว่าที่นางทำรองเท้าปลิวมาทั้งหมดทุกรอบเป็นเรื่องตั้งใจไปเลย!

กล้า…………. แต่คอนทั้งสองวันนางก็ไม่ได้ทำรองเท้าหลุดจริง ๆ นั่นแหละ
คงหาอะไรยัดเต็มที่ 5555555555555555555

เพลงนี้น่ารักก็ตรงที่มัตสึอิขอให้แฟน ๆ ทุกคนเปลี่ยนสีแท่งไฟเป็นสีส้มของ SKE ทั้งคอนก็พร้อมกันอาบสีส้มไปทั่วสนาม เจ้าตัวมาบอกเหตุผลทีหลังว่าที่ขอแบบนั้นก็เป็นเพราะคราวก่อนเมมเบอร์ทุกคนไม่ได้เห็นพร้อมกันนั่นเอง

แล้วทุกคนก็พากันกลับเข้าหลังเวที เหลือมัตสึอิ เรนะโบกมือให้แฟน ๆ เป็นคนสุดท้าย

ทั้งสนามเงียบพักหนึ่ง แท่งไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวโดยพร้อมเพรียงก่อนจะเข้าช่วงอังกอร์

แน่นอน เสียงอังกอร์วันนี้ต้องเป็น “เรนะจัง”

これだからSKEヲタはやめられない(o´・ω-)b pic.twitter.com/N1NxThfDrn

— まっちゃんは常に前のめり (@ORENO_AKANECHAN) August 30, 2015

วิวสุดว้าวจากชั้นบน

แล้วมัตสึเระก็ออกมาขอบคุณสำหรับอังกอร์ในชุด Mae no Meri
ซึ่งเป็นเพลงแรกของช่วงอังกอร์

จริง ๆ นะ พอเห็นท่าทางกับรอยยิ้มสนุกสนานสุดชีวิตของมัตสึอิ เรนะในเพลงนี้ทีไร
น้ำตาก็พาลจะไหลทุกที TvT

ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะ เราประทับใจท่าทางพยายามอย่างสุดชีวิตบนเวทีของเค้านั่นแหละ

พอจบเพลงนี้ ก็มีวิดีโอแสดงภาพความเป็นมาของมัตสึอิ เรนะตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้
ตั้งแต่วันที่ยังเป็นถั่วงอกแห้ง ๆ ผ่านออดิชั่นมา สลับฉากกับดอกทานตะวันสดใส
อยากปรบมือให้ไดเรคเตอร์ งานสวยมากจริง ๆ

โอตะทั้งคอนพากันซาบซึ้ง จนกระทั่งมัตสึเระปรากฏกายขึ้นในชุดจบการศึกษาสีขาวประดับดอกไม้สีม่วงงามสง่าเหมือนเจ้าหญิงดิสนีย์อยู่บนหัวเรือ ทุกคนกำลังอินกับบรรยากาศจนกระทั่ง

.

.

.

อุ้ย แม่ร่วง!!

.

.

.

มัตสึเระลื่นส้นสูง………….TvT  (ไดเรคเตอร์ VTR ร้องไห้ไปยัง)

อารมณ์ปริ่ม ๆ ระเหิดไปทันที ทั้งสนามเต็มไปด้วยเสียงฮา

พี่คะ คอนแกรดพี่…. พี่ยังจะฮาอีกเหรอคะ ไปเดบิวท์เป็นตลกม๊าย TvT

---

<คำทักทายสุดท้ายของ SKE48 มัตสึอิ เรนะ>

ขอบพระคุณมากนะคะที่มาดูคอนเสิร์ตในโตโยต้าสเตเดียมวันนี้

ฉันคิดว่าคงมีคนที่มาที่นี่ในวันนี้ไม่ได้อยู่เหมือนกัน ถ้าความรู้สึกและเสียงของพวกเราส่งไปถึงพวกเขาได้ก็คงดีนะคะ

คำว่า 7 ปี ถ้ามองเป็นคำพูดก็อาจจะคิดว่าเป็นช่วงเวลายาวนาน แต่ฉันรู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาแสนสั้นพริบตาเดียวเท่านั้นเองค่ะ

ฉันมักโดนคนอื่นถามบ่อย ๆ ว่า “ความทรงจำเรื่องไหนที่ลึกซึ้งที่สุดในชั่วระยะเวลา 7 ปีนี้”

แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่ว่าจะความทรงจำเรื่องไหนก็เป็นความทรงจำแสนพิเศษทั้งสิ้นค่ะ ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้ เรื่องนั้นจะลอยผุดขึ้นมาหรอกนะคะ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างต่างเป็นสิ่งสำคัญ และในช่วงระยะเวลา 3 วันนี้ เมื่อวาน วันนี้ พรุ่งนี้ ช่วงเวลาสามวันนี้ มีจุดที่เชื่อมต่อกันและกันอยู่ในทุกวัน และฉันคิดว่ามันคงจะกลายเป็นหนึ่งในความทรงจำสุดแสนพิเศษของฉัน

การที่ SKE48 ได้มายืนอยู่บนเวทีโตโยต้าสเตเดียมแบบนี้ ก็เป็นเพราะความสนับสนุนของทุกคนนะคะ

พวกเราเริ่มต้นจากโรงละคร ได้เล่นแค่โคเอ็นอาทิตย์ละ 1 ครั้งเท่านั้น ซึ่งโคเอ็นเพียง 1 ครั้งนั่นแหละที่ฉันเฝ้ารอสนุกกับมันยิ่งกว่าเรื่องอะไรทั้งหมด ทุกคนช่วยเชียร์ ช่วยให้กำลังใจมากมาย
ช่วยค้นหาเมมเบอร์หลายต่อหลายคน ช่วยฉุดดึงพวกเราขึ้นมา พวกเราจึงมายืนอยู่บนเวทีนี้ได้ ในวันนี้ค่ะ

ที่ฉันอยากเห็นสีส้มในเพลง Nakama no Uta เมื่อกี้ ก็เป็นเพราะเราไม่ได้เห็นแสงสีส้มนั้นในนาโกย่าโดมกันครบทุกคน มาวันนี้ ที่โตโยต้าสเตเดียมแห่งนี้ ก็ทำให้ฉันอยากเห็นภาพสีสันเหล่านั้นขึ้นมา ก็เลยขอร้องทุกคนไปนั่นแหละค่ะ

ด้วยทิวทัศน์อันงดงามขนาดที่เกิดมายังไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน พอเห็นทุกคนพากันดีใจ ฉันก็รู้สึกดีใจไปด้วย

แม้ต่อจากนี้ฉันจะก้าวเดินไปบนถนนอีกสาย แต่ประสบการณ์ที่ได้รับมาจากที่นี่จะกลายเป็นสิ่งที่ไม่อาจมีสิ่งใดทดแทนได้ ทั้งในชีวิตที่จะดำเนินต่อไปนี้ของฉันและทั้งในชั่วชีวิตของฉันเช่นกัน ทุกคนที่ช่วยสร้าง ช่วยสนับสนุนกันมาตลอด ขอบพระคุณมากจริง ๆ นะคะ

สำหรับฉันแล้ว ต่อไปจะเป็นเพลงสุดท้ายจริง ๆ แล้วล่ะค่ะ ฉันตั้งใจจะร้องเพลงนี้โดยอัดแน่นความรู้สึกที่มีต่อทุกคนและเมมเบอร์เอาไว้

ช่วยรับฟังด้วยนะคะ

           “2588วัน”

ช่วงท่อนแรกขึ้น ถ้าหลับตาฟังคงไม่คิดว่ามัตสึเระเมนร้องจะเป็นคนร้องจริง ๆ ….เพราะเกินไป 55555555555555555  เพราะมาก จนอยากจะได้แค่ท่อนนั้นมาอัดแผ่นขาย……… TvT

แต่ยังไงก็ตาม เราก็รักเสียงนางทั้งเพลงนะ ไม่ว่าจะเป็ดจะไก่อะไร ทาสก็รัก ♥

---

พูดถึงเพลง 2588 วันแล้ว มัตสึเระบอกไว้ในแพมเฟลตว่า

“เป็นเพลงจบการศึกษาของฉัน แล้วก็เป็นเพลงที่ใช้เรื่องของตัวเองออกมาเขียนเป็นเพลงเป็นครั้งแรกค่ะ ไม่ใช่ว่าฉันได้บอกอะไรกับอาจารย์อากิโมโตะไปหรอกนะคะ แต่เรื่องที่ฉันเคยพูดมา เคยดื้อหัวแข็ง ไม่ยอมทำอะไรตามแบบแผนที่คนอื่นทำกันก็ได้แสดงอารมณ์ออกมาในเพลงนี้หมดแล้วล่ะค่ะ เป็นเพลงที่อาจารย์เขาคิดว่า ถ้าเป็นฉัน ก็น่าจะพูดอะไรประมาณนี้กับแฟน ๆ และเมมเบอร์ที่รู้สึกเหงากับการจบการศึกษาแน่นอนเลย พอได้ลองร้องเพลงนี้แล้ว มีหลายเสี้ยววินาทีที่ตัวเองเคยทำกิจกรรมผ่านมาเชื่อมโยงเข้ากับบทเพลงนี้ ในท่อนที่บอกว่า “ยืดอกอย่างภาคภูมิกับวัยเยาว์นี้เถอะ” ช่วงระยะเวลา 7 ปีนี้เป็นช่วงวัยรุ่นของฉันจริง ๆ นะคะ การที่ได้ร้องเพลงนี้ สำหรับฉันแล้ว มันถือเป็นช่วยกอบกู้จิตใจขึ้นมาเลยล่ะค่ะ มีหลายครั้งนะคะที่ฉันเคยคิดว่า “ช่วงวัยรุ่นของเรามันคืออะไรกันแน่นะ…” ขณะที่เด็กรุ่นเดียวกันก็เข้ามหาลัย สนุกกับชีวิตวัยเรียนกันเต็มที่ ตัวเองกลับอุทิศชีวิตให้กับโลกที่ได้อยู่ในตอนนี้ ก็เคยกังวลเหมือนว่าตัวเองจะคิดยังไงถ้าได้มองย้อนกลับไปในอดีต แต่แค่ท่อน “ยืดอกอย่างภาคภูมิกับวัยเยาว์นี้เถอะ” ท่อนเดียวก็ช่วยกอบกู้หัวใจฉันได้ทั้งหมดแล้วล่ะค่ะ เป็นเนื้อเพลงที่มีความคำนึงอย่างลึกซึ้งมากจริง ๆ ”

---

ระหว่างที่มัตสึอิ เรนะร้องเพลง 2588 วัน เราเคยคิดว่าตัวเองคงร้องไห้ แต่ถึงเวลานั้นจริง ๆ
ก็เปล่าเลย มัตสึอิ เรนะสวยมาก เปล่งประกายออร่า ยิ้มด้วยรอยยิ้มบริสุทธิ์ใจ ชวนให้ยิ้มตามได้ตลอด
ข่นบ้า! TvT

แล้วมัตสึเระก็อำลาเมมเบอร์ทุกคน เดินขึ้นกระสวยอวกาศ ….. เดี๋ยว มันคือยอดเสากระโดงที่มีปั๊ดตานาการเป็นลิฟท์นั่นเอง ก็บอกแล้วว่าธีมแฟนตาซี…………

เหมือนพิธีการบวงสรวงอะไรสักอย่างให้เจ้าแม่เผ่าโลลิคอน

                พอมัตสึเระขังตัวเองในกรงปุ๊บ ลิฟท์ก็ลอยขึ้นสู่ยอดเสา เครื่องยิงน้ำด้านหน้าก็พากันระดมฉีดเหมือนจะสู้กับน้ำพุที่ลาสเวกัส ละอองฟุ้งจนไม่เห็นอะไรสักอย่าง พอละอองซา ร่างของมัตสึอิ เรนะก็หายไปแล้ว……….

อืม เป็นไปตามบท…..

จากนั้นเมมเบอร์ที่เหลือก็พูดคุยปิดท้ายกัน

ซาเอะ : มัตสึอิ เรนะได้ก้าวเดินออกจาก SKE48 ไปเริ่มต้นใหม่แล้ว ถึงตอนนี้อารมณ์ยังไม่สงบดี แต่ขอฟังความรู้สึกจากมาซานะกับจูรินะในฐานะเพื่อนร่วมรุ่นหน่อยแล้วกัน

มาซานะ : ถึงเรนะจะหายไปแล้ว แต่เค้าก็ได้เหลืออะไรไว้ให้พวกเรามากมาย ต่อจากนี้พวกเราก็จะให้ความสำคัญและสืบทอดสิ่งที่เค้าหลงเหลือไว้ให้ต่อไปให้ดีที่สุด แม้จากนี้ฉันจะอายุ 25 แล้ว แต่ก็จะพยายามต่อไปในฐานะ SKE จะพยายามนำพาวงไปด้วยกันกับทุกคน จากนี้ก็ขอฝากสนับสนุนกันต่อไปด้วยนะคะ

จูรินะ : รอยยิ้มของเรนะจังงดงามจนถึงที่สุดเลยล่ะ รู้สึกว่าตัวเองห้ามไปกังวลอะไรจุกจิกนะ สุดท้ายแล้วฉันก็รู้สึกเหมือนว่าเรนะจังช่วยผลักดันแผ่นหลังพวกเราจนถึงสุดท้ายของท้ายที่สุดเลยล่ะ เพราะงั้นนะ พวกเราจะส่งรอยยิ้มไปถึงทุกคนเผื่อเรนะจังด้วย เมมเบอร์ SKE ทุกคนจะพยายามต่อไปค่ะ ฝากทุกคนช่วยสนับสนุนกันด้วยนะคะ

ชูริ : ถึงเรนะซังจะจบการศึกษาไปแล้ว แต่เรนะซังก็ก้าวเดินไปเริ่มต้นใหม่ แล้วก็หลงเหลือความเป็นไปได้ใหม่ ๆ ของ SKE48 เอาไว้ให้กับพวกเราทุกคน เวทีโตโยต้าสเตเดียมเป็นเวทีที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ SKE48 เคยยืน มีอยู่แว้บหนึ่งที่ตัวเองแอบคิดว่าที่นี่แหละ คงเป็นเส้นชัยแล้วล่ะ แต่ยังไงฉันก็ไม่อยากให้พวกเราจบลงแค่ตรงนี้ พวกเราอยากพยายามต่อไปเพื่อให้ SKE48 ได้ขึ้นไปยืนอยู่บนเวทีที่ใหญ่ขึ้น ได้พบกับผู้คนให้มากไปกว่านี้อีก จากนี้ก็ขอฝาก SKE48 ต่อไปด้วยนะคะ!

ซาเอะ : เรนะเดินทางออกไปจาก SKE48 ด้วยความสดใสเลยนะ พวกเราเองก็มาปิดท้ายคอนเสิร์ตนี้ด้วยความร่าเริงให้สมเป็น SKE48 อย่าให้บรรยากาศมันอึมครึมกันดีกว่า! เมมเบอร์เตรียมพร้อมนะ? ทุกคนในโตโยต้าสเตเดียมพร้อมกันรึยัง? ช่วยตะโกนส่งเสียงไปถึงเรนะ ถึงพวกเรา และพวกเราก็จะตะโกนให้ทุกคนได้ยินกันไปเลย เรามาร้องเพลงด้วยกันเถอะ! Aishiteraburu!

“ตะโกนให้ดังยิ่งกว่านี้ ให้เสียงส่งไปถึงเรนะเลย!”

จากนั้นก็ปิดท้ายด้วยเพลง Te wo Tsunaginagara

มีจูรินะกับมาซานะเหลืออยู่ตอนท้าย
คุยกันมุ้งมิ้งว่ารุ่น 1 เหลือแค่เราสองคนแล้ว มาจับมือพยายามต่อไปกันนะ

แล้วคอนเสิร์ต 2588 วัน ก็จบลง

.

.

.

.

.

…………ไม่ร้องไห้เลยสักแอะ

ทุกคนในสนามกำลังอึ้งว่า เฮ้ย มัตสึเระจะไม่ออกมาจริงดิ เฮ้ย จะหายไปแบบนี้เลยเหรอ
เฮ้ย คอนแกรดคุณนะ5555555555555555555555555

แต่มาคิด ๆ ดู มันก็ถูกวางเอาไว้ตามสตอรี่ล่ะนะ เป็นไปตามบทเป๊ะ ….อืม ๆๆๆๆ /คิดในแง่ดี

ได้ทำอะไรตามใจชอบจนครั้งสุดท้าย สบายใจมัตสึเระ♥

/โอตะอย่าร้องไห้

最高の景色をありがとう。 人生で一番楽しいコンサート。 みんなに！思いが届いていますように！ pic.twitter.com/6usxeFGWFo

— 松井玲奈 (@renampme) August 30, 2015

“ขอบคุณนะสำหรับวิวแสนวิเศษ

เป็นคอนเสิร์ตที่สนุกที่สุดในชีวิตเลยล่ะ

ขอให้ความรู้สึกของฉันส่งไปถึงทุกคนให้ได้!”

---

แต่ว่านะ มัตสึอิ เรนะก็เคยพูดบ่อย ๆ ว่าเค้าไม่ชอบความดราม่า ไม่ชอบบรรยากาศอึมครึมหม่นหมอง อยากให้ทุกคนสนุกกับคอนเสิร์ต อยากจบคอนเสิร์ตด้วยอารมณ์สนุกสนาน นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เค้าเลือกที่จะไปประกาศจบการศึกษาผ่านรายการวิทยุแทน ทั้งที่ระดับเค้าจะมั่นหน้าไปประกาศบนคอนรวม AKB ก็ยังได้ แต่ก็ไม่ทำ เพราะไม่อยากให้ผู้ชมในคอนเสิร์ตกลับบ้านไปด้วยความเศร้า

เป็นความใจดีในแบบของมัตสึอิ เรนะ

ความใจดีที่บอกว่า “อย่าร้องไห้เพื่อฉันเลยนะ”

….แต่ถ้ามาพูดกับเราแบบนี้จริง ๆ เราก็ร้องไห้ใส่เหมือนกันนะ ………… /เข้าใจหัวอกจูรินะแรงมาก

แต่ยังไงก็ตาม แม้ว่าเราจะร้องไห้หนักมากในวันถัดมา แต่เราก็ยินดีกับเค้าจากหัวใจจริง ๆ นะ : )

卒業、おめでとうございます！

---

อันนี้คือข้อความที่มัตสึอิ เรนะเขียนเอาไว้ในเมสเสจการ์ด

เป็นอันที่เราชอบมาก ๆ บอกความเป็นมัตสึอิ เรนะได้ดีทีเดียว

“ย่างก้าวใหม่

ฉันขอภาวนาให้ทุกคนได้เห็น

ภาพในตอนที่ฉันก้าวเดินต่อไปเบื้องหน้า แม้จะเชื่องช้าเพียงใดก็ตาม”

– มัตสึอิ เรนะ –

---

แหล่งรูปประกอบและฟื้นความทรงจำ

http://newroses.sankei.co.jp/news/event/article/150902/evt0001-n1.html

http://www.nikkansports.com/entertainment/akb48/news/1530852.html

http://nikkan-spa.jp/926427

http://okmusic.jp/#!/news/91059

---

ใช่ ๆ อีกเรื่อง สำคัญมาก มัตสึเระเปิดออฟฟิเชี่ยลแฟนคลับแล้วนะ ตามไปสมัครกันเต๊อะ♥

MATSUIRENA.CLUB มาแล้ว!! ทาสทั้งหลายจงสมัครให้ไว!!